W dniu 24 czerwca 2015 roku Sąd Najwyższy wydał wyrok w sprawie ustalenia stosunku pracy

Sygn. akt II PK 189/14

 

Z ustaleń Sądu pierwszej instancji, które w całości przejął za własne Sąd Okręgowy wynika, że powódka zawarła z pozwanym bezpośrednio po rozwiązaniu umowy o pracę z upływem okresu, na który została zawarta umowę o współpracy, w ramach której wykonywała tożsame obowiązki co w ramach umowy o pracę. Ponadto Sąd Okręgowy – w ślad za Sądem pierwszej instancji – ustalił, że w łączącym strony stosunku prawnym przeważają cechy umowy o pracę. Powódka była dyspozycyjna i podporządkowana wobec pozwanego oraz zobowiązana do osobistego wykonywania określonych zadań na ryzyko pracodawcy. Powódka była kontrolowana przez przełożonych w zakresie realizacji zadań oraz czasu pracy, nie miała swobody w ustalaniu częstotliwości spotkań, ilości przekazanych materiałów, ciążył na niej obowiązek raportowania celem udokumentowania wykonanych prac. Za wykonywaną pracę miała ustalone stałe wynagrodzenie za pracę. Zobowiązana była do usprawiedliwiania nieobecności poprzez przedkładanie zwolnienia lekarskiego, bądź uzyskanie zgody przełożonego na niewykonywanie określonych w tym czasie zadań. W orzecznictwie i doktrynie prawa pracy powszechnie przyjmuje się, że jeśli zawarta przez strony umowa zawiera cechy umowy o pracę oraz umowy cywilnej, to dla oceny uzgodnionego przez jej strony rodzaju stosunku prawnego decydujące jest ustalenie, które z tych cech mają charakter przeważający

pełny tekst

http://194.181.24.25/sites/orzecznictwo/orzeczenia3/ii%20pk%20189-14-1.pdf